Met een boekje vol algen, kelp en wier biedt Miek Zwamborn weerstand aan de overwegend dystopische teneur in de Nederlandse klimaatliteratuur.

Klimaatliteratuur kan meer vormen aannemen dan alleen woorden. Over de rol van beeld in ‘Hoe ik een bos begon in mijn badkamer’.

Marjolijn van Heemstra oefent zichzelf in de podcast ‘Stadsastronaut’ in het kijken met de blik van een ruimtevaarder. Door wat in de verte is, dichtbij te halen, hoopt ze weer samenhang te ervaren en zo om te kunnen gaan met de problematisch grote schaal waarop de klimaatcrisis plaatsvindt.

Door de tweeledige thematiek die Maartje Smits in haar poëzie aansnijdt, is haar werk uitermate geschikt om de verhoudingen tussen gender en klimaat te onderzoeken.

In Eva Meijers succesvolle roman ‘Het vogelhuis’ wordt een aanzet gegeven tot het kantelen van het antropocentrische wereldbeeld door van vogels volwaardige romanpersonages te maken.