Ongelijkheid en de klimaatcrisis gaan hand in hand. Racisme, seksisme, klassisme: allerlei vormen van maatschappelijke ongelijkheid waardoor de klimaatcrisis heeft kunnen ontstaan, én die door de klimaatcrisis worden verergert. Radna Fabias helpt de ongelijkheid onder ogen te komen tegen een achtergrond van vervuiling en klimaatverandering.

Wat als klimaatverandering ertoe leidt dat mensen gedwongen worden om hun huis te verlaten? In de roman ‘Waterjager’ behandelt Chris Polanen hoe het is om niet terug te kunnen keren naar de omgeving waarin je bent opgegroeid.

Een boek lees je tegenwoordig niet alleen vanaf papier, maar ook digitaal. E-boeken rekenen de laatste jaren op steeds meer populariteit, maar hoe zit het met je CO2-voetafdruk bij de aanschaf van een (e-)boek? Dit artikel gaat in op de duurzaamheid van het produceren van e-boeken en papieren boeken.

De stad Amsterdam zoals we het nu kennen, bestaat niet meer in het verhaal van Jan van Aken, genaamd ‘Proximale Falanx’. Amsterdam is veranderd naar een deadzone en op de hoger gelegen gebieden wonen de Opperlanders, die zich tegoed doen aan groenten van Mars. Is dit de toekomst van Nederland?

LitLab – het online laboratorium voor literatuuronderzoek op de middelbare school – heeft verschillende oefeningen en teksten die je helpen bij onderzoek naar klimaatliteratuur. Hier lees je wat je allemaal op de website van LitLab kunt doen.

Een zoektocht naar verbinding van de millennialgeneratie in tijden van de klimaatcrisis. In dit artikel wordt ‘Het boek van alle angsten’ van Emy Koopman besproken. In deze dystopische wereld komen je nachtmerries uit…

Eva Meijer bespreekt in het essay ‘Vuurduin’ de verschoven verhoudingen tussen de mens en de natuur en ze betoogt dat we als samenleving collectief moeten leren hopen.

In dit artikel worden twee romans besproken die veel overeenkomsten hebben; ‘KLIFI: Woede in de republiek Nederland’ van Adriaan van Dis en ‘Karina of de ondergang van Nederland’ van Wouter Godijn. De romans beloven een fictief toekomstbeeld van Nederland te schetsen en hoewel de uitwerkingen van dit toekomstbeeld verschillen, zien Van Dis en Godijn het somber in.

De Vlaamse dichter Dominique de Groen kiest voor ‘ecopoëzie’ in plaats van ‘egopoëzie’. In ‘Sticky drama’ (2019) en ‘Offerlam’ (2020) wordt de mens naar de marge geschoven om een stem te geven aan niet-menselijke organismen (degenkrab, offerlam, bacteriën) die lijden onder de destructieve macht van mens en kapitaal.

Met een boekje vol algen, kelp en wier biedt Miek Zwamborn weerstand aan de overwegend dystopische teneur in de Nederlandse klimaatliteratuur.