Klimaatliteratuur kan meer vormen aannemen dan alleen woorden. Over de rol van beeld in ‘Hoe ik een bos begon in mijn badkamer’.

Als mens zijn we geneigd vooral op de korte termijn te denken. Jan Terlouws ‘Kop uit ’t zand’ illustreert waarom de knop om moet gaan naar het langetermijndenken, voordat het te laat is.

Een artikel over de spanning tussen het anders-zijn van en identificatie met antropomorfe personages in het kinderboek Otje. Kunnen we deze spanning benutten voor een gesprek over de omgang met dieren in het echte leven? 

In ‘De Wateraap’ van Mariken Heitman leidt een zoektocht naar identiteit terug naar het moment waarop de mens voor het eerst mens werd. De roman leest als een kritiek op tegenstellingen, zowel tussen man en vrouw als tussen mens en dier.  

Marjolijn van Heemstra oefent zichzelf in de podcast ‘Stadsastronaut’ in het kijken met de blik van een ruimtevaarder. Door wat in de verte is, dichtbij te halen, hoopt ze weer samenhang te ervaren en zo om te kunnen gaan met de problematisch grote schaal waarop de klimaatcrisis plaatsvindt.

Frederik van Eeden stichtte eind negentiende eeuw de kolonie Walden in Bussum. Hoe ecologisch ingegeven waren zijn motieven en wat kunnen wij vandaag leren van het project?

In Eva Meijers succesvolle roman ‘Het vogelhuis’ wordt een aanzet gegeven tot het kantelen van het antropocentrische wereldbeeld door van vogels volwaardige romanpersonages te maken.

‘Vis’ van Anton Valens is een novelle die het leven op een vissersboot beschrijft door de ogen van een werkeloze kunstenaar en de confrontaties die deze reis met zich meebrengt.

Alles is vergaan, behalve Almere. Dystopischer kan niet, toch? Dit artikel toont hoe dystopie en utopie met elkaar verbonden zijn en wordt er gezocht naar de betekenis van de mysterieuze mist in Renate Dorresteins ‘Weerwater’.

In het boek ‘De ommelanden’ wordt de verhouding van stad tot platteland en daarmee van mens tot natuur bevraagd en op losse schroeven gezet.